Szkolenie skierowane jest do rodziców zastępczych oraz adopcyjnych, a także do specjalistów pracujących z rodzinami zastępczymi i adopcyjnymi.
Przychodzące na świat dziecko rodzi się bezbronne i całkowicie zależne od swojego opiekuna. W celu zapewnienia sobie przeżycia zarówno ludzie, jak i zwierzęta wyposażone są w wewnętrzny system przywiązaniowy. Dziecko w aktywny sposób poszukuje bliskości i pomocy ze strony opiekuna, a w relacji z nim rozwija przekonania oraz poczucia wewnętrzne dotyczące siebie samego, świata zewnętrznego, matki i innych osób bliskich. Te względnie trwałe przekonania stają się podstawą procesów motywacyjnych, decyzyjnych i regulacyjnych w jednostce. Prawidłowo rozwijająca się relacja przywiązania pozwala dziecku na stworzenie zdrowych schematów postrzegania świata i innych ludzi, dzięki którym dziecko, a późniejszy dorosły, może budować oparte na zaufaniu relacje dające poczucie bezpieczeństwa obu stronom.
Niestety, wiele dzieci znajdujących się w rodzinach zastępczych i adopcyjnych lub placówkach opiekuńczo-wychowawczych z powodu przeżycia wczesnego odrzucenia wykształca w sobie pozabezpieczny styl przywiązania. Ten styl przywiązania utrudnia, a czasami całkowicie uniemożliwia budowanie zdrowych i prawidłowych relacji z innymi ludźmi, styl przywiązania przejawia się bowiem nawet w życiu dorosłym. Dlatego też tak bardzo ważne jest, aby rodzice zastępczy i adopcyjni oraz specjaliści którzy z nimi pracują rozumieli mechanizmy przywiązania oraz strategie pomocy dzieciom z zaburzeniami więzi.
● Więź – rozwojowe poszukiwanie bliskości. Więź biologiczna a więź przywiązania.
● Wyposażenie biologiczne do tworzenia więzi – zmysły, odruchy i zachowania przywiązaniowe.
● Fazy przywiązania, system przywiązania i cykl przywiązania
● Neurofizjologiczne aspekty więzi
● Style przywiązania, diagnostyka pozabezpiecznych stylów przywiązania
● Przywiązanie a trauma – przywiązanie u dzieci w rodzinach adopcyjnych, zastępczych, placówkach opiekuńczo-wychowawczych.
● Diagnostyka zaburzeń przywiązania i możliwości terapeutyczne – RAD, DSED (psychopatia bezuczuciowa)
● Zaburzenie przywiązania czy brak przywiązania? Sytuacja dziecka nie przywiązanego do osoby dorosłej.
● Metody wspierające przywiązanie oraz bezpieczeństwo w ciele i wzajemnych relacjach: Doświadczenie Somatyczne (Somatic Experiencing) oraz Krąg Ufności